جان عشاق 

هـمـای اوج سعـادت به دام ما افـتـد                 اگـر تـو را گــذری بـر مـقـام ما افـتد

حبـاب واربراندازم از نشــاط  کلاه                  اگر ز روی تو عکسی به جـام ما افتد

شبی که ماه مراد از افق طـلوع کنـد                 بـود که پـرتـوی نـوری به بام ما افنـد

ملوک را چون ره خاک بو این در نیست             کـی الـتـفــاق مــجـال ســـلام  مـا  افتـد

جو جـان فدای لبش شد خیال می بستم                کـه قـطره ای ز زلالـش به کام ما افتد

خیال زلف تو گفتـا که جان وسیله مساز             کـز ایـن شـکـار  فـراوان بـه دام ما افتد

زخـاک کوی تو هردم که دم زنـد حافـظ              نـســیـم  گـلـشـن جـان در مشـام  ما افتد

به نو  میـدی از این د مرو بـزن فالی                بـود که قـرعـه ی دولـت به نام ما افتد

نگـاری نو دل و جـانـم تِو  داری                     همـه پـیدا و پنهـانم  تُو داری

نـمی  دونُم که این درد از که گیـرم                    همیـندونـم  که درمـانم تِوداری

***

دوش می آمد و رخساره بر ا فروخته بود              تـا کجـا باز دل غـمـزده ای سوخته بود

رسـم عاشـق کشـی و شـیوه ی شهر آشوبی              جامه ای بود که بر قامت او دوخته بود

جـان عـشّــاق سـپـنـد رخ خود مــی دانست             وآتش چهره بِدین  کار برافروختـه  بود

گر چه می گفت که زارت بـکشـم می دیدم             که نهانـش نـظری با من دل سوخته بود

کفر زلفـش ره دیـن میـزد و آن سنگـیـن دل             در پیش مشعلی ازچهـره برافروخته بود

«آلبوم جان عشاق یکی از بهترین شاهکار های محمدرضا شجریان و ارکستر سمفونیک،غزل های حافظ»